می‌تونیم امیدوار باشیم؟

امروز لیست امضاهای قیدشده برای پتیشن مربوط به مشکلات عدم صدور ویزا برای ایرانیان رو نگاه می‌کردم. تعداد امضاها به حدود ۵۰۰ تا رسیده ولی متاسفانه تعداد دانشجویان ایرانی دانشگاه ساسکاچوان که پتیشن رو امضا کردن از تعداد انگشتای یه دست تجاوز نمی‌کنه. من معتقدم ما هممون وظیفه داریم از مزیت حضور خودمون در اینجا استفاده کنیم و مشکلات دوستانمون رو به اندازه مشکلات خودمون جدی بگیریم. شاید خیلی از ما (مثل خود من) خویشاوندی رو نداریم که بهش ویزا نداده باشن، ولی هممون دوستان و هموطنانی رو می‌شناسیم که چنین مشکلی داشته باشن. آیا واقعا می‌تونیم امیدوار باشیم که روزی ما دانشجویان ایرانی دانشگاه ساسکاچوان هم از حاشیه به متن بیایم و به اندازه دوستانمون در دانشگاه‌های دیگه کانادا در امور گروهی و صنفی مشارکت کنیم و کمترین هزینه ممکن رو که فقط و فقط یه امضاست برای بهبود وضعیت خودمون و دوستانمون بپردازیم؟

فرستنده: مهرداد